ნელა, ნელა ქანაობენ მაღალი ალვები. სიკვდილის ანგელოზის ცრემლებივით ეცემიან შარაგზაზე ფოთლები უღონო და ფერგადასული, და მესმის ალვების და აკაციების შტოებში მგლოვიარე ბუნების საშემოდგომო რექვიემ... აუარებელი ბეღურები შხუილით და ჭყიპინით თავს დასტრიალებენ გაყვითლებულ ხეივანს. და უნებურად მაგონდება ლუქსემბურგელი ინვალიდი - სახით მახინჯი, კაცი სიცილს გადაჩვეული.
აღარც სიცილი შემიძლია, აღარც ტირილი.
და ერთადერთი ნატვრაა ჩემი: ყინულზე დავარდნილი ნაპერწკალივით გადნეს თუნდაც ჩემი სხეული.
. . . . . .
ტაია შელია!
ჩემი ცხოვრების ნახევარგზაზე შემომაღამდა ! ..
აღარც სიცილი შემიძლია, აღარც ტირილი.
და ერთადერთი ნატვრაა ჩემი: ყინულზე დავარდნილი ნაპერწკალივით გადნეს თუნდაც ჩემი სხეული.
. . . . . .
ტაია შელია!
ჩემი ცხოვრების ნახევარგზაზე შემომაღამდა ! ..
No comments:
Post a Comment