თორნიკე ნაროზაული

ხევსურის სისხლით ნაწერი წერილი დიაცს
(ჩანაჯღაბნი)

რაად რა მიგონებ ქალო,
ა_ეგრე დაჭმუჭვნილ სახით?
ხომ იცი, თაოდაც ვწვალობ,
რაც ჩვენი დავტოვე სახლი.
ბალღები დავყარე ობლად,
დავდივარ ცრემლები მაწვიმს,
არ ჰქვია ამ ყოფნას - ყოფნა,
ამ ძაღლურ სიცოცხლეს - კაცის!
რაჲ რა გატირებს ქალო?!
რად ალბობ ცრემლებით მიწას?
მე თუ არა- ღმერთი ხომ გწყალობს?!
მე თუ ვერ- ღმერთი ხომ გიცავს?!

მგელივით დავდივარ ტყე-ტყე,
თუ მნახეს მიფრთხიან მგლებიც,
ამ ბოღმას სხეულში ვერ ვტევ,
ლამისა გამოხრას ძვლები!
ეს დარდი ძილშიც არ მტოვებს -
ღვთისმშობლის წილხვდომილ მხარეს;
ლომებთან მეომარ ტომებს,
აფთრები ძვლიანად ხრავენ.
სახლში რა დამსვამდა ქალო?
მგელივით დავრბივარ ტყე-ტყე,
ხანდახან შენზეაც ვჯავრობ,
სიყვარულს გულში, რომ ვერ ვტევ!

ბალღებს მიმიხედე ქალო!
შარ-ხიფათს რაჲ რა მაღლევს,
სიცოცხლეს ასწავლი სანამ,
სიკვდილი ასწავლე ბალღებს!
მემრ შამამეშველან იქნებ,
იქამდე, მგლისმუხლებ მაბამ,
თვალშიით სინათლე მიქრებ,
მშვიდობით იყავი, აბა!